We hebben dit seizoen weer een hoop mooie reviews ontvangen via allerlei kanalen. Er zat er goddank geen eentje tussen die ons overstuur heeft gemaakt. Dat is een keer gebeurd, dat we zo’n nare tekst naar ons hoofd geslingerd kregen dat we niet begrepen waar we dat aan te danken hadden. Van een Frans gezin met grootouders die volledig hun eigen plan trokken alsof ze de enige gasten waren. De vrouw heeft mij in een review achteraf aangevallen, dat ik totaal niet geschikt zou zijn voor dit werk. Dat was gemeen en blijft ons tot op de dag van vandaag achtervolgen want door haar slechte beoordelingscijfer wordt ons hele gemiddelde omlaag getrokken.
We moeten hier natuurlijk niet teveel bij stilstaan want ze was de enige negatieveling in honderden mooie woorden. Maar zo zit een mens nu eenmaal in elkaar, van kritiek lig je wakker, complimenten vergeet je sneller. Tussen alle mooie woorden komt opvallend vaak het woord “Rust” voor. Hogelijk gewaardeerd. Dat sterkt ons weer in onze beslissing om vanaf dit seizoen geen kleine kinderen meer te verwelkomen, want dan is die rust ver te zoeken. “Een klein paradijs”, “een haven van rust en stilte”, en ‘middenin de natuur” Hoe fijn klinkt dat. De Fransen hebben er een mooi woord voor: “se ressourcer”. Dat vertaalt Google in “verjongen”, maar dat zou een ware goudmijn zijn, zeg! Een weekje Pech Blanc en hop, weg zijn je rimpels en je kwalen, bruisend van energie en tien kilo lichter weer op naar huis. Maar een beetje van dat alles is het toch wel: de ideale plek om op te laden. “Deconnecter” is er ook eentje. Het is blijkbaar een groot goed om even van alles los te zijn, al vragen vooral Nederlanders direct om de wifi code zodra ze aankomen. Na een paar dagen merk je wel dat ze meer om zich heen gaan kijken en de boel de boel laten.
Wij doen dat nu al ruim twee jaar. We volgen het Nederlandse nieuws, maar niet intensief. We volgen sporadisch het Franse nieuws. We kijken televisie maar alleen gestreamd. We ontvangen geen Nederlandse en het minimale aan Franse zenders. We luisteren muziek zonder reclames. En zo horen wij wel van de klimaatcrisis, de stikstofcrisis en de energiecrisis, de waanzin van Poetin en de inflatie. Maar ik hoef daar niet ook nog praatprogramma’s omheen te zien, of podcasts over te luisteren. Van nieuws word je over het algemeen niet vrolijk, namelijk. Ik denk dat Max Verstappen voor het enige blije onderwerp zorgt in het Nederlandse nieuws de laatste tijd. Een kleine uitzondering op dit alles was trouwens het overlijden van Koningin Elizabeth, daar heb ik zelfs de BBC News app voor gedownload want dat heb ik bijna non-stop gevolgd. Dat was natuurlijk droevig, mooi en bizar tegelijk. Ik dacht dat ze niet zo populair meer was sinds de dood van Diana, maar dat heeft ze in de 25 jaar nadien toch weer aardig recht weten te breien, blijkt. En zelfs die gluiperige Prince Andrew en die nietszeggende Prince Edward doen niet af aan de grootsheid van de Britse monarchie. We hadden die week drie Engelsen te logeren, jonge mensen, maar helemaal into The Crown. Wat daar aan tradities en mankracht en paarden en kostuums en koetsen en goud en juwelen uit de kast werd getrokken was eigenlijk bespottelijk. Maar wel mooi om naar te kijken. Met die Engelsen is inmiddels een soort vriendschap ontstaan, want ze kwamen al voor de derde keer. We zijn ietwat beledigd dat we niet uitgenodigd zijn op hun bruiloft volgende maand want dat moet toch ook een belevenis zijn: Four Weddings and a Funeral, live, én zonder funeral.
Het moge duidelijk zijn: Waar wij heel erg van opkikkeren zijn de ontmoetingen met al die mensen die hier verblijven. Vooral aan tafel is het vaak zo gezellig dat het al snel lijkt of je elkaar al tijden kent. En wat we dit seizoen meer hadden dan voorheen: er ontstonden vriendschappen onderling. Onze Nederlandse vrienden die elkaar eindelijk leerden kennen, ouders van kinderen die veel gemeen bleken te hebben. Zelfs een Fransman die met een Nederlander samen op de Lot gingen vissen en die later bij elkaar aanschoven in een restaurant. Er werden gegevens uitgewisseld en het zou me niets verbazen als er contacten aan over zijn gehouden. Kwam dat omdat we samen de pandemie hadden overleefd? Of omdat we nu hun nummer één bestemming waren en niet het reserveplan? Corona was in elk geval een onderwerp waar iedereen over mee kon praten.
Sommige mensen maken een onuitwisbare indruk, die vergeet je niet meer, en dan maakt het niet uit hoe lang ze hier zijn. We hadden een stel Australische wandelaars. Ze liepen de Camino de Santiago, maar tussendoor deden ze ook af en toe een marathon. Een HELE marathon. De Medoc marathon hadden ze net gedaan: lachen joh, wijn drinken en hardlopen. En de dag voor aankomst waren ze een beetje verkeerd gelopen en hadden ze 46 kilometer in de benen. Een normaal mens kán dat helemaal niet, dus dit moeten supermensen geweest zijn. En gewoon van onze leeftijd hè, met banen en kinderen en alles. Deze Australiërs waren hier maar een nachtje en niet alleen hun scores baarden opzien, gewoon hoe ze waren, zo geïnteresseerd en grappig en ontzettend aan het genieten van hun tijd in Frankrijk.
Dus dat is ons recept voor een fijn leven. Zoek de rust op, kijk wat minder naar het nieuws, leg die telefoon weg, ontmoet nieuwe mensen en geniet van lekker eten en drinken en de natuur. We krijgen wel ouwe koppen maar van binnen zijn we helemaal verjongd!
