Wandelaars

Wandelaars

Aangezien we hier dagelijks twee honden moeten uitlaten en de natuur zich tot ver voorbij de horizon uitstrekt zijn we in de loop der tijd steeds verder gaan wandelen. En toen we overal markeringen zagen op bomen en palen zijn we gaan zoeken wat voor routes daar bij hoorden. Dat bleken er heel veel te zijn. Fransen zijn gek op wandeltochten. Een gemiddelde wandeling is tussen de acht en dertig kilometer lang, je kunt je dus de hele dag uitleven zonder te verdwalen. Dus toen we een manier zochten om meer bezoekers naar onze B&B te krijgen kwamen we uit op wandelvakanties. In de zomer loopt het hier wel vol met vakantiegangers, maar juist in de lente en in het najaar is het heerlijk om deze mooie omgeving te verkennen. We hadden inmiddels zelf al zo veel routes gelopen dat we de mooiste konden voorleggen aan onze gasten. 

We zochten de samenwerking op met SNP Natuurreizen omdat we dachten dat we daar met onze kleinschalige B&B midden in de natuur wel tussen pasten. Dat vonden zij bij SNP gelukkig ook en zodra de wandelroutes geregistreerd waren in hun app en alle informatie en foto’s online stonden kwamen de eerste boekingen binnen. Dat begon al in februari, precies wat we hoopten! Na de eerste goede review stroomden de aanvragen in groten getale binnen. We wilden wandelaars en ze kwámen! Dat hele pokke-eind hierheen rijden! Wat een opsteker! We hebben dit seizoen bijna honderd wandelaars te gast gehad die allemaal een dag of vijf bleven. 

We kunnen concluderen dat wandelgasten over het algemeen mensen zijn die zich goed kunnen vermaken; het zijn vrijwel altijd mensen die ook van lezen houden. Er lagen dikke boeken op de nachtkastjes en een enkele reader. Bij het wisselen van de handdoeken checkte ik altijd de titels voor de broodnodige inspiratie. We hebben halverwege het seizoen nog de verlichting in sommige kamers aangepast omdat we opmerkingen kregen dat er geen goed leeslicht was. Spelletjes waren ook populair. We hebben een stapel ouderwetse spellen liggen van toen de kinderen nog klein waren, maar er blijkt een heel arsenaal aan nieuwe bordspelen op de markt te zijn, die er verdomd ingewikkeld uitzien. Ik heb een man die spelletjes háát, dus daar zit ik mooi mee, zo in the middle of nowhere, maar nu mocht ik af en toe aanschuiven voor een potje Rummikub of Scrabble. Misschien dat ik volgend seizoen de moed heb om zo’n nieuw spel te leren. 

Qua wandelfanatisme was er echter geen pijl op te trekken. We kregen mensen van ver in de zeventig die we een kamer op de begane grond toewezen want die zou na al die kilometers wel moeite hebben met de trap. Nou, die vlogen als een dolle al die heuvels over en gingen daarna nog wat baantjes trekken. Ze vonden de wandelingen ook wel geschikt voor trailrunning. Dat is de onbegrijpelijke hobby waarbij je niet alleen kilometers maakt maar ook nog rennend. Over onverharde paden. Een activiteit waar ik in de eerste twintig meter al een enkel zou breken, maar er zijn mensen die dat leuk vinden en kúnnen. We vonden het ontzagwekkend. En we dachten meteen het geheim van een lang en gezond leven ontrafeld te hebben: in beweging blijven! Dat is de sleutel! 

Er waren alpinisten bij die de laffe driehonderd meter stijging wel een aangenaam tussendoortje vonden, en Hollandse wandelaars die het al te pittig vonden en van alle routes slechts de helft liepen. Jonge mensen die na een dag of dag twee afhaakten en liever een stadje gingen bezichtigen en doorgewinterde stappentellers die vroegen om tochten met meer kilometers. Mensen die al met een blessure aankwamen en met behulp van een brace en wandelstokken toch zonder te klagen het programma doorliepen. En stellen waarvan de één over een uitstekende conditie beschikte maar de ander helemaal niet. We hadden veel trouwe SNP wandelaars die eigenlijk altijd via die organisatie boekten en Nederlanders die ons toevallig op SNP hadden zien staan en helemaal niet kwamen om te wandelen. 

We hadden super eigenwijze mensen die in veertig graden toch een behoorlijke wandeling wilden maken en onze waarschuwingen negeerden. “Ga dan op zijn minst deze route lopen want dat is langs het water en er is vrij veel schaduw”. Maar nee, het plan was getrokken dus die kwamen na uren totaal oververhit en uitgeput weer terug. En we hadden gasten die hele specifieke wensen hadden: we willen graag een korte wandeling met alleen een klimmetje in het begin, mooie uitzichten en liefst in de buurt van een terras waar we na afloop kunnen lunchen. Dat was altijd leuk, om uit alle routes die we hier geregistreerd hebben, degene te vinden die het beste aansloot bij die criteria. Want de één wilde langs dorpjes, de ander alleen maar natuur, de volgende hield niet van smalle paadjes en die daarna wilde liefst langs de rivier blijven. 

Die veertig graden, dat was natuurlijk in het hoogseizoen. In juli en augustus wordt het hier zomaar zo heet. Dat hebben we ook nadrukkelijk bij SNP in de omschrijving laten zetten want denk maar niet dat je in die temperaturen nog iets actiefs wil doen. Maar als je in februari iets boekt kun je je daar waarschijnlijk niet zo’n voorstelling van maken. Of je hunkert zo naar warmte dat je denkt dat het heerlijk is om in augustus in Zuid-Frankrijk de heuvels te trotseren. Het was in elk geval ook in de zomervakantie druk met wandelaars, wat wij onbegrijpelijk vonden. Het enige moment van de dag dat het nog een beetje aangenaam was was voor tien uur in de ochtend. Dus sommigen gingen voor het ontbijt al de deur uit, heel verstandig. Anderen gooiden de handdoek in de ring en maakten een kanotocht, het beste alternatief als je het mij vraagt. In het zwembad drijven was ook een optie natuurlijk maar dat is voor echte wandelaars waarschijnlijk te passief. 

Hoe het ook zij, we hadden een super seizoen, met heel veel mensen die hetzelfde ritme hadden als wij: vroeg op, de hele dag buiten en vroeg weer naar bed. Volgend jaar heeft SNP nog meer routes in de app staan, zodat er meer keuze is, en misschien ontdekken we nog wel nieuwe, deze winter, want wij gaan weer lekker op pad. 

NB: de foto is niet van hier maar van een wandeling in de Pyreneeën. Voor foto’s van de wandelvakantie in de Lot klik je hier

Het Porsche seizoen

Het Porsche seizoen

Het is ongelofelijk maar waar: we zijn al aan ons vijfde seizoen hier begonnen. Dat betekent niet dat we hier al vijf jaar wonen, dat zijn er pas drie, maar in 2019 hebben we een proefseizoen gedraaid en dat telt natuurlijk mee. Inmiddels zijn we behoorlijk geroutineerd, maar nog lang niet verveeld. Elk seizoen heeft namelijk zijn “eigen aardigheden”, die heel duidelijk anders zijn dan andere jaren. 

 

We begonnen die twee proefmaanden toen ons huis in Nederland nog niet verkocht was. Het was het pre-corona jaar, wisten wij veel wat ons allemaal nog te wachten stond. We hadden die twee maanden een enorm gemêleerd publiek. Jong en oud en heel internationaal, want via Booking kwamen ze hier vanuit de halve wereld. We hadden gasten uit Argentinië en Uruguay, Noord-Amerika, Australie, Duitsland, Engeland, veel Spanjaarden en natuurlijk Fransen en Nederlanders. Ik was helemaal blij want ik hou van verschillende talen en spreek ze graag. 

 

Maar het jaar 2020 was natuurlijk volkomen anders. Er vlogen geen vliegtuigen, er werd niet gereisd, er werd alleen -en vrij massaal- geboekt door Fransen. Die werden in juni gek van het binnenzitten en zodra ze weer verder van huis mochten reserveerden ze hun verblijf op het platteland, voor de ruimte, neem ik aan. Omdat Nederland veel later dan Frankrijk de grenzen opengooide voor de zomervakantie, was hier de hele toko al volgeboekt voordat de Nederlanders de kans kregen om te reserveren. Het werd dus een behoorlijke vuurdoop voor onze talenkennis. Zo leerde ik dat in het Frans een sleutel niet ín de deur zit maar óp de deur “sur la porte”. Dat gasten niet komen betalen “payer”, maar komen afrekenen ”régler”. Dat décaler “verzetten” betekent, en daar ging het even fout, want een gast wilde haar twee gereserveerde nachten verzetten, en niet, zoals ik dacht, slechts één nacht komen. Toen zaten we dus met een overboeking die haasje repje opgelost moest worden. We leerden dat Fransen absoluut een broodmandje bij hun diner moeten, dat kun je niet zomaar weglaten. De laatste saus wordt vaak van het bord geveegd met een stukje brood. 

We constateerden dat Fransen keurig, welgemanierd en vriendelijk zijn. Maar we misten wel een beetje de Hollandse directheid en gezelligheid. En natuurlijk vooral het gemak. 

 

Die kwam het jaar erna, in 2021, toen we nog steeds met Coronamaatregelen opgescheept zaten maar iedereen iets beter zijn best deed om op tijd een vakantie over de grens te boeken. Dit noemen we het Porsche seizoen, want met name uit Theo’s voormalige kring van vastgoed relaties kwam bijna iedereen met een Porsche het terrein oprijden. Je hoorde ze al van verre aankomen. Het valt hier nogal op, een Porsche. Dit is een arme boeren streek en iedereen rijdt hier in een Franse middenklasser of een afgeragd bestelbusje. Het valt echt op als er een Audi of Mercedes rijdt en dat is dan meestal met een buitenlands nummerbord. Alle Porsches in de wijde omtrek hadden dus een Nederlands nummerbord en de eigenaren sliepen bij ons. Eén van de Porsches is hier weg getakeld omdat eigenaar “een vreemd geluidje hoorde”. Waar zijn dierbare auto naartoe werd gebracht was ons een raadsel en zelfs bij de verzekering konden ze hem niet vertellen of hij zijn geliefde auto ooit nog terug zou zien. Ze moesten in elk geval in een doorsnee Nissan Qashqai de aftocht blazen en hij kreeg Porsche pas weken later in Nederland weer terug. Onze parkeerplaats werd tevens opgesierd door een Maserati en door een snelle Tesla, die niet uitgerust was met de juiste electriciteitskabel, dus de eigenaar was tijdens zijn verblijf vooral bezig met “waar en hoe laad ik mijn Tesla op”. 

2022 was het jaar van de hittegolven en de kleine kinderen. Een niet zo gelukkige combinatie. We hadden veel meer jonge gezinnen dan voorheen en ook veel tegelijkertijd. Maar zowel de kinderen als de ouders leden onder de hitte. De enige verkoeling was in een grot te vinden maar daar word je na een uurtje weer uit gebonjourd. Dus het zwembad was wel een uitkomst, dat werd inmiddels gekoeld in plaats van verwarmd, maar zelfs onder een parasol was het niet te harden. Er werd slecht geslapen, en wij werden ook niet zo vrolijk van werken in de hitte en van het gejengel om ons heen. Maar het was ook een seizoen van heel veel leuke ontmoetingen tussen gasten onderling en spontane etentjes buiten de deur op onze vrije dagen, waar iedereen bij aansloot. Veel vrienden die het eerste Coronajaar niet konden komen kwamen nu alsnog en op een gegeven moment zat de hele tafel vol met alleen maar leuke bekenden. Dit was geloof ik wel meer in het voorjaar dan in het hoogseizoen. 

 

Gelukkig hadden we toen ons nieuwe plannetje al bedacht; het aanboren van nieuwe gasten, uit Nederland, die langer hier verblijven. Want een langer verblijf betekent voor ons minder werk en meer gezelligheid. En zo werd de wandelvakantie geboren, die voor dit seizoen al een hoop nieuwe reserveringen heeft opgeleverd. 2023 zal waarschijnlijk de boeken ingaan als ons “SNP seizoen”.  Of we daar een grote gemene deler in gaan aantreffen weten we nog niet, maar ze spreken allemaal Nederlands of Vlaams, ze blijven minimaal 5 nachten en ze eten in elk geval twee avonden met ons mee, want dat is het arrangement. En ze komen dus om te wandelen, want dat is wat wij ze graag willen laten zien: hoe mooi en rustig het hier is. 

 

We zouden onze herinneringen ook kunnen opdelen in plagen. 2020 was de rupsenplaag, 2021 de overstromingen, 2022 de hittegolven en de droogte. Maar Porsche seizoen klinkt leuker en minder rampzalig. Een beetje misleidend ook, want denk nu niet dat we een luxe accommodatie zijn. Het blijft gewoon een gezellige omgebouwde boerderij op het Franse platteland.