Toen onze jongens allemaal tieners waren zijn we met ze naar Zuid-Afrika op vakantie geweest. Het was voor het eerst dat de inspiratie voor een vakantiebestemming maar niet wilde komen. Dat klinkt verwend en dat is het ook. Het was in de tijd dat we steeds verder en sensationeler op vakantie wilden, zoals iedereen, en dat je gewoon van gekkigheid niet meer wist waar je dan naartoe moest. Toen vrienden van ons met het gezin een hele route door Zuid-Afrika hadden uit laten stippelen heb ik, met hun toestemming, dat reisbureau gebeld en gevraagd of ze een exacte kopie van die reis voor ons wilden regelen. Behoorlijk on-creatief vond ik van mezelf, maar deze vrienden hadden we tijdens een andere grote reis ontmoet dus ik kon er van op aan dat ze dezelfde wensen hadden. Bovendien vond iedereen het leuk om dit met z’n allen te doen. We waren natuurlijk heel benieuwd of we the Big Five gingen zien: de leeuw, de neushoorn, de buffel, de olifant en de luipaard. Of het luipaard. Kan allebei. 

Een leeuw zagen we al vrij snel, maar niet een hele wilde. Het was een tamelijk relaxte, die notabene langs het hek van de ingang het Krugerpark slofte, precies daar waar iedereen uit de auto stapte om een toegangsbewijs te kopen. Paniek alom, maar het dier was totaal niet geïnteresseerd in al die mensen. Eenmaal in het park kreeg onze gids na een hele tijd rijden een melding van een leeuw, stuurde met grote vaart zijn jeep erop af, en toen waren we een van de vele jeeps met toeristen die mochten aanschouwen hoe een verdoofde leeuw op de grond lag en een aantal rangers monsters aan het afnemen waren. Een nogal deprimerende ervaring vond ik dat. Het leek verdorie wel een suffe dierentuin na sluitingstijd. De neushoorns waren daarentegen wel super indrukwekkend, temeer omdat ik met een telelens naar ze keek en zij recht in de lens naar mij terug staarden. De kudde buffels was prachtig en minstens zo eng, want ze zijn groot en met zo véél. De olifanten waren bizar onzichtbaar in het struikgewas totdat ze recht voor je neus stonden. Maar waarom de giraf niet tot the Big Five behoort snap ik niet; ze zijn minstens zo groot en eigenlijk mijn favoriet, met die lieve wimpers aan hun ogen. Bovendien zijn ze volop aanwezig, in tegenstelling tot het luipaard, dat volgens mij helemaal niet bestaat. We hebben er nooit een gezien en ik vermoed dat de hele toeristenbranche in Zuid-Afrika draait op de mythe van het luipaard: iedereen moet weer een keer terugkomen en op safari om die vijfde knoepert te zoeken, maar niemand zal hem ooit vinden. En dan nijlpaarden, toch ook behoorlijk big en levensgevaarlijk. Die beesten hebben ons nogal wat angst bezorgd, want onze kinderen wilden ’s avonds gezellig naar het marktje in het dorp, maar wij hadden gelezen dat in dat dorp de nijlpaarden na zonsondergang gewoon door de bermen banjeren, want dan komen ze massaal uit het water. En onze pubers waren natuurlijk helemaal niet voor zonsondergang weer terug in het hotel zoals afgesproken. Maar ze leven allemaal nog, ze waren zich uiteraard van geen kwaad bewust. 

Hier in Frankrijk wordt ons vaak gevraagd of er veel wilde dieren rondlopen. Of er bijvoorbeeld beren zijn of wolven. Voor beren moet je volgens mij naar de Pyreneeën en wolven: als ze in Drenthe rondlopen dan hier toch zeker ook, maar we hebben geen statistieken. Andere dieren dan? Jazeker! Over hertjes en Bambi’s heb ik het al uitgebreid gehad. Regelmatig zien we een vos lopen, met hun mooie dikke staart. Afgelopen week zagen we voor het eerst een levende das in de koplampen rennen. Tot nog toe zagen we die alleen op onze wildcamera: Elke avond kwam de buurtdas uit de vijver drinken. 

Laatst was het volgens mij Nationale Marterdag: Ik heb er op een dag drie zien lopen op verschillende plekken, terwijl ik er daarvoor nooit één gezien had. Marters zijn trouwens minder schattig dan ze doen voorkomen. Ze weten elke kippenren die niet hermetisch is afgesloten binnen te dringen en richten er een bloedbad aan. Onze franse buurjongen heeft al menig keer ’s morgens de resultaten van zo’n drama moeten aanschouwen. Hij koopt elk jaar twintig kippenkuikens en degenen die het best groeien worden in de pan gegooid en de andere tien mogen blijven voor de eieren. Zo gaat dat op het Franse platteland, er is wel dierenliefde maar ze blijven er behoorlijk nuchter onder. Marters zijn ook zeer bedreven in het doorknagen van de bedrading van je auto. Dus als je auto ineens allerlei vreemde meldingen geeft en nauwelijks meer rijdt, dan is er waarschijnlijk een marter aan de gang gegaan en heb je voor honderden euro’s schade. Hier spreekt ervaring. 

Het Franse equivalent van het Zuid-Afrikaanse luipaard is het wilde zwijn. Die zie je ook nooit. Eén van de eerste avonden hier lieten we ’s avonds laat de honden even uit op het pad, aardedonker zoals altijd, toen we plotseling in het veld geknor hoorden. De honden schoten er meteen naartoe en toen hoorden we een heel zwaar beest weg galopperen. Dat moet er een geweest zijn. Even daarna heb ik er wel één gezien, maar op grote afstand: Theo ging het dal in met de honden en ik bleef thuis. We hebben bij het raam aan de dalkant een kleine verrekijker liggen voor de betere wildspot momenten. Nou, ik had er één te pakken, want op die klaarlichte dag ging ik even kijken of ik Theo zag lopen met de honden maar in plaats daarvan zag ik een groot zwart beest door het dal rennen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was ook zo ver weg en het is niet de beste verrekijker. Dus nu denk ik wel dat hij bestaat, het zwijn, maar we kunnen helaas nog geen bewijs leveren. De buurman heeft vorige winter zijn auto op het toegangsweggetje moeten stilzetten, omdat er ’s avonds laat een hele familie overstak. Een grote met slagtanden en een hele trits jonkies erachteraan. Ik geloof het gewoon niet. Nu is het gras beneden in het dal weer omgewoeld en we hebben er al drie dagen de wildcamera staan, want dat schijnt het werk van wilde zwijnen te zijn. Vol verwachting lopen we elke ochtend naar beneden met de honden, om de beelden te bekijken. Vanochtend lag hij zelfs omvergelopen in het gras, dus dat moest toch gefilmd zijn, zou je denken. Maar nee hoor. We kregen alleen mistige foto’s. Terwijl er volgens mij helemaal geen mist was vannacht. En zo blijft de mythe in stand. Het wild zwijn, ik geloof pas dat ie bestaat als ik er eentje met eigen ogen of apparatuur gezien heb. Dat geldt ook voor gasten. Je moet terugkomen, totdat je een wild zwijn kunt afstrepen.