Bij ons allereerste bezoek aan Pech Blanc waren er een aantal zaken die meteen opvielen. Zodra we de motor van de auto uit zetten werd je bijna overvallen door stilte. Er gebeurt hier op de heuvel niet zoveel en de enige doorgaande weg is achthonderd meter verderop. Die weg verbindt Limogne-en-Quercy met Calvignac, twee niet heel belangrijke dorpjes, dus ook die weg is rustig. Het enige geluid komt dus van de wind, de vogels en soms een boer of buur die gras maait. Zoiets bestaat in Nederland, en vooral in de Randstad, eigenlijk niet meer. Het tweede wat opviel was de diepe donkerte in de maanloze nachten. Zo zwart dat ik in de slaapkamer mijn vent niet eens meer naast me zie liggen. Zoveel sterren zijn er zichtbaar dat ze op je hoofd lijken te vallen.
Toen wij onze doelgroep gingen schetsen hadden we dus vooral mensen voor ogen die een grote waardering hebben voor rust, natuur, actieve vakanties in die natuur, wijn en gezelligheid aan tafel. Serieuze levensgenieters. Daar vonden we een overdekte lounge bij horen waar je met veel mensen wat kunt drinken en tot ver in de zomer buiten kunt eten. En een zwembad voor de verkoeling, maar dan wel eentje waar je echt baantjes in kunt trekken. Het werd een ‘couloir de nage’ van vijftien meter lang en drie meter breed. En de hangar is ook een eyecatcher geworden met die grote banken en een lange tafel.
Moeten we niet nog wat vertier regelen; een ping-pong tafel, een jeu-de-boulebaantje, een trampoline? Nee, was de beslissing, we laten het lekker zo. We houden het rustig, jeu de boulen kan altijd nog op de binnenplaats of de parkeerplaats, een trampoline levert alleen maar gegil en botbreuken op. Een ping-pong tafel is nog wel leuk, maar dan zo’n betonnen, die niet vergaat of krom trekt en die nooit meer van zijn plaats hoeft. Dat is een aanschaf waar we tot op heden nog niet aan toe zijn gekomen.
Het eerste seizoen hebben we nog de bedbanken gebruikt die op enkele kamers stonden. Een gezin van vier paste zo in één kamer. We hadden nog bijzet bedden aangeschaft toen we zelf een fout in de reserveringen hadden gemaakt. Met twee babybedjes, extra stoelen en tafels was het een hoop gesjouw en waren we aan het eind van het seizoen helemaal gesloopt. Waar we namelijk niet over nagedacht hadden was dat meer dan tien personen hier niet in de eetkamer passen en ook niet aan de buitentafel zonder allerlei geschuif met extra meubels. Waarom deden we dit eigenlijk? Het werd er niet per sé gezelliger op met meer mensen en in de kamers werd het een bende met zo veel mensen. Dus weg met die bedbanken, we hebben voortaan alleen twee persoons kamers en als er een gezin komt zullen ze twee kamers moeten boeken. Sommigen deden dat, anderen vonden dat misschien te duur worden, maar voor ons was het een stuk overzichtelijker.
Nu hadden we deze zomer een ander akkefietje. Er kwamen veel jonge gezinnen. Wij begrijpen eigenlijk niet waarom: we hebben hier behalve een paar bordspellen en een zwembad helemaal geen spullen om kinderen mee te vermaken. Geen glijbaan, geen schommel, en belangrijker nog, meestal geen andere kinderen waarmee ze kunnen spelen. De ouders kiezen deze locatie dan dus omdat ze het zelf mooi vinden, maar moeten wel het hele verblijf zelf hun kinderen entertainen. Op een gegeven moment waren er vijf kinderen die nog geen vijf jaar oud waren. In zelf meegenomen opklapbare bedjes. Dus de babystoel moest rouleren en wij kregen meerdere malen een halve hartverzakking als we weer zo’n kleintje zonder ouderlijk toezicht naar het zwembad zagen drentelen. Of naar de vijver met vissen. Of op een muurtje waarvan de stenen los op elkaar gestapeld zijn. Daarbij hadden we een giga hittegolf dus niemand sliep goed en er klonk de hele dag gejengel en gehuil. Aan tafel was het stil: weinigen aten mee, of ze aten wel mee maar een gesprek was onmogelijk.
We vonden het jammer. We hebben er zelf drie dus we weten hoe zwaar het is als ze nog zo klein zijn. We bekijken het van een afstand en hebben een beetje medelijden met de ouders. Wat hou je toch weinig tijd voor jezelf over in die periode. Het waren leuke kinderen. Zeker als ze Frans zijn is het geinig als ze hele gesprekken met je willen voeren en je verstoord aankijken als je het niet begrijpt. Ze breken het ijs. Ze zijn vaak hilarisch en schattig. Maar ze verstoren wel die weldadige stilte die we hier juist zo graag willen aanprijzen. Dit was niet de sfeer die we voor ogen hadden.
Dus kinderen zijn voortaan welkom, maar dan vanaf de leeftijd van tien jaar. Wanneer je dingen aan ze uit kunt leggen. Wanneer ze goed kunnen zwemmen en gevaren kunnen inschatten. Kinderen die je enthousiast kunt maken voor een bezoek aan een grot, een potje Mastermind of een avond sterren kijken. Maar stilte en peuters, dat gaat gewoon niet samen.
