Januari is ook hier in Frankrijk de saaiste maand van het jaar. Koud, donker, meestal grijs en niks leuks in de pen. Het enige verschil met Nederland is dat het hier niet altijd waait. Als ik lees over storm en gure windvlagen in Nederland dan ben ik toch weer blij dat we hier zijn; harde wind hebben we hier niet vaak en dat is heerlijk. Daarbij: wij weten dat het over een maand weer zo warm kan zijn dat we buiten kunnen lunchen. In Nederland moet je daar dan nog minstens drie maanden op wachten. Ik hou van winters, maar het moet niet te lang duren en daarmee zitten we hier prima.
Saai is het wel een beetje zonder toeristen. De meeste restaurants zijn gesloten. Maar er gebeuren wel dingen, je moet alleen goed zoeken en rondvragen. Op de markt bijvoorbeeld hebben we een favoriete worsten kraam die gek genoeg ook brood en taarten verkoopt. Chantal, de eigenaresse, is altijd allervriendelijkst en enthousiast. Dat maakt een bezoek aan de markt zo leuk, die mensen daar die inmiddels precies weten waar we vandaan komen, wat we willen kopen, welk woord we niet uit kunnen spreken en welke olijven we het lekkerst vinden. Maar sinds twee weken is de worsten kraam anders ingericht en is Chantal er niet meer. We zagen haar wel lopen en toen vertelde ze dat ze met pensioen is. De kraam is verkocht en ze brengt haar tijd nu niet achter de kraam door, maar ervóór, ouwehoerend met haar oude clientèle. Want dat mist ze wel.
We hoorden ook dat één van onze favoriete restaurants misschien ophoudt te bestaan. Het werd gerund door twee vrouwen, getrouwd, maar sinds een jaar had de leukste van de twee er zomaar een restaurant bij gekocht in een dorp op wel een uur rijden van het eerste restaurant. Ze kwam daar iets van de inboedel ophalen, maar ze vond de ruimte zo gaaf dat ze de hele hut gekocht heeft. Ze zou het zelf gaan runnen en haar vrouw zou dan in het oude restaurant de boel blijven draaien. Daar moest ik een beetje van fronsen. Maar wanneer zien jullie elkaar dan nog? Vroeg ik haar. “Uhhh, ’s nachts denk ik?” riep ze stralend, want het is een ontzettende vrolijke meid. Maar het heeft ze toch genekt ben ik bang want ze zijn uit elkaar. Het nieuwste restaurant is blijvend gesloten en wat er nu met de oude gebeurt is dus nog de vraag.
Onze dorpskern ligt overhoop wegens de bouw van een medisch centrum. Daar kun je ook een heleboel vraagtekens bij plaatsen want de huisartsen zitten nu in een pand dat hun eigendom is en daar willen ze helemaal niet uit, wordt er verteld. En zou er echt een tandarts komen? Die van ons moesten we met een loep zoeken en we moeten er een uur voor rijden. Op zich lijkt het me wel prettig als er een nieuw onderkomen is. De wachtkamer van de huisartsenpraktijk is een claustrofobisch hokje waarvan het raam is dichtgekit en er staat ziekmakende zwarte schimmel op de muren. Zo blijf je lekker aan het werk als arts, dat wel. De fysiotherapeute waar ik een paar keer geweest ben had een stoeltje in de gang staan waar ze zichzelf tien keer in het uur dat ik daar wachtte langs moest wringen om haar handen te wassen. Het pand hing zo ongeveer met plakband aan elkaar en toen ik eindelijk aan de beurt was, gaf ze onderwijl instructies aan de bejaarde dame achter het gordijn en was ze ook in gesprek met degene die nu op het stoeltje in de gang zat. Zij zou wel een een nette en ruimere werkplek kunnen gebruiken, misschien dat ze dan wat beter kan focussen.
Ondertussen is het grootste pand in het dorp dat altijd een onderkomen was voor passerende pelgrims op weg naar Santiago, na jaren leegstand eindelijk verkocht. Het is een mooi hoog en statig gebouw met lavendelblauwe luiken. We hebben er vaak verlekkerd voor gestaan tot we de foto’s van het interieur zagen. Daar was al een jaar of tachtig niks aan gedaan. Daarbij ligt het aan de doorgaande weg met best veel zwaar verkeer. Wij zitten vijf kilometer van het dorp vandaan in absolute stilte en dat willen we voor geen goud inruilen. We zijn benieuwd wat er in komt. We hopen dat er weer een hostel voor pelgrims komt want er is gebrek aan overnachtingsmogelijkheden in de omgeving. Het is big business langs de route. Af en toe hebben wij ook wandelaars, maar voor de doorsnee pelgrim zijn we te duur. Ik moest eens een koffer ophalen die verkeerd was afgeleverd, zo’n dertig kilometer verderop. Die chambre d’hôtes richtte zich helemaal in op wandelaars: het wemelde er van de uitgeputte mensen op sokken en blote voeten. De hele gang stond vol met bagage, wandelstokken en schoenen. Het leek me altijd leuk, zulke mensen ontmoeten, die allemaal hun eigen verhaal hebben waarom ze zijn gaan lopen. Maar in de praktijk denk ik dat het vooral heel veel gedoe is, want iedereen blijft maar één nacht. Als ze aankomen zijn ze moe en voor dag en dauw zijn ze alweer vertrokken.
Het lijkt hier dus wel stil te staan, het leven, maar stiekem gebeurt er van alles. Desalniettemin is januari mijn minst favoriete maand. Ach, het wordt vanzelf weer februari. En dan gaan we gewoon weer aan het werk.
