Frankrijk is helemaal niet zo’n achterlijk land hoor. We waren een beetje bang dat we alles met de hand moesten doen, dat we opnieuw moesten leren schrijven en dat je voor elk wissewasje naar een stad moest om dingen persoonlijk te regelen, maar dat valt reuze mee.

Bij de notaris in ons dorp hebben we zelfs digitaal het koopcontract getekend. Het duurde even voor de boel geïnstalleerd was, maar dat scheelde toch een stuk of vijftig parafen en handtekeningen. 

Het overzetten van gas en elektra was ook zo gepiept, telefonisch. Gelukkig had ik assistentie van de oude eigenaar want ik heb al telefoon-angst, als dat ook nog in het Frans moet sla ik lichtelijk op tilt. Het kon trouwens ook allemaal via internet. Elk bedrijf heeft er zijn “Espace client’ met de bijbehorende verschrikking van gebruikersnamen en wachtwoorden. Ik heb er een stuk of dertig bij inmiddels. We hadden alleen nog geen internet, maar met een hotspot en 3G op ons mobieltje lukte dat redelijk. 

Wat ons wel opvalt: Fransen zijn dol op grote formulieren met een heleboel verschillende lettertypen en kleuren en aankruisvakken en invulruimtes. Formulieren die je eerst een aantal keren door moet spitten om de logica van die hysterische typografie te doorgronden. Ze houden ook van dubbele invoer; dus én digitaal én ouderwets met de hand. Of gewoon dubbel digitaal omdat ze iets niet ontvangen hebben. Dit was aan de hand bij de inschrijving voor Gites de France, de inschrijving voor de cursus Chambres d’hotes-houder, de inschrijving voor de Kamer van Koophandel, de aanvraag voor water, en nog zo wat dingen die ik verdrongen heb.

Wat ons ook opvalt: Fransen houden van dossiers. Ons gemeentehuis is een piepklein lokaaltje met een groot bureau met stapels papieren en een kopieerapparaat. Twee keer per week is het open. Toen we de aanvraag voor het zwembad indienden werden we gewaarschuwd dat dit toch wel een erg summier dossiertje was. We moesten er toch wat meer informatie bij doen. Je moet dus exact weten wat voor zwembad je wilt laten bouwen, voordat je een aanvraag doet. De afmetingen, de diepte, de locatie, de kleur, de manier van beveiliging, alles, alles. Toen we Google Earth foto’s hadden uitgeprint en kadastrale tekeningen, schetsen hadden gemaakt van boven- en zij-aanzicht, pagina’s uit een brochure geknipt en een uitgebreide omschrijving hadden geformuleerd, toen was men content op de “Mairie”. Dat was pas een dossier. Daar houden ze van.

En nu blijkt toch: Fransen houden van handgeschreven papieren. Het regelen van een nieuwe septic tank moest ook worden voorafgegaan door een aanvraag bij de Mairie. Eigenlijk moet je voor alles eerst even langs de Mairie. Onze buurman, de oude eigenaar, stapt daarvoor in de auto. Wij kunnen dat meestal niet, omdat we vooralsnog 11 uur verderop wonen, maar we vinden het sowieso makkelijker via een website. Die werkt helaas niet. Maar mailen kon wel en in mailen ben ik keigoed geworden. Net even langer de tijd om een woord op te zoeken en een zin te construeren en hoppa, verzenden en op naar de volgende klus. Maar daar houden ze bij de Mairie niet van. De aanvraag voor de septic tank kon niet op deze manier (een prachtige PDF) ingeleverd worden. Dat moest per post, of even langs brengen. Het moest wel het “originele” dossier zijn. Ik snap het verschil niet tussen een op de computer bewerkt formulier en eentje die met de hand is ingevuld. Maar ik heb natuurlijk braaf weer alles opnieuw gedaan, postzegels gehaald en de brief gepost. 

Wat ons tevens opvalt: Fransen houden van kastjes en muurtjes. De volgende uitdaging is namelijk het verkrijgen van telefoon en internet. We wonen in een gehucht met vier huizen en wij zijn “erbij gekomen” want de oude eigenaar heeft een huis betrokken naast ons dat eerst niet bewoond was. Gevolg is dat wij superblij uit de boutique in Toulouse van Orange (de Franse KPN) kwamen met een Livebox voor telefoon en internet en een aantal data met afspraken voor een monteur. Maar de afspraken werden één voor één per SMS geannuleerd zonder opgaaf van reden. Volgens een mannetje, dat tijdens onze afwezigheid het één en ander nagelopen heeft, zijn de lijnen “op”. Ik hoef niet zo nodig een vaste telefoon, maar zonder lijn geen internet, zonder internet geen Wifi en zonder Wifi geen gasten, ben ik bang. 

Ik heb dus net, heel laf, de Engelse customer service van Orange gebeld, en twee van de drie personen daar zeggen dat we vanaf 25 april nieuwe afspraken kunnen maken want dan is er “iets gefixt”. Het zal mij benieuwen, want buurman is zeker drie maanden van elke connectie met de buitenwereld verstoken geweest dankzij de mannetjes van Orange. 

We kunnen het natuurlijk ook juist op die manier in de markt zetten: “Wifi-loos deconnecten van het drukke leven, dat kan bij Pech Blanc”. Voorlopig lukt dat prima met een simpel hot-spotje in de rechterhelft van het huis. De linkerhelft heeft namelijk helemaal geen ontvangst. We gaan het meemaken. Formuliertjes, dossiers, kasten en muren, het komt eigenlijk overal voor en het moet nu toch bijna klaar zijn.